Evaluatie van 3 jaar burgemeester Bart De Wever door Sam Van Rooy, VB fractieleider:

"U zal willen begrijpen dat dit voor mij toch wel een speciaal moment is, zo halfweg de legislatuur. Deze evaluatie van drie jaar Antwerps stadsbestuur, drie jaar burgemeester Bart De Wever, valt immers samen met mijn eerste drie jaar als gemeenteraadslid en mijn eerste twee jaar als fractieleider, waarover ik trouwens wil opmerken dat de samenwerking tussen mij en de andere fractieleden Filip, Anke, Peggy, Jan en Gerolf, bijzonder goed is.

Mag ik ten tweede toch ook opmerken dat ons pleidooi voor directe democratie in de vorm van volksraadplegingen, zoals daarnet verwoord door Filip wat betreft Antwerpen en de districten, iedereen ervan zou moeten overtuigen dat het label ‘extreemrechts’, dat het Vlaams Belang krijgt opgekleefd van menig journalist en politiek tegenstander, compleet ongepast is. Het is ronduit potsierlijk dat een partij die ijvert voor méér en échte democratie, wordt gebrandmerkt als ‘extreemrechts’.

Dit gezegd zijnde: het hete hangijzer van dit moment, de fusie van Antwerpen met Borsbeek, legt niet alleen het kiezersbedrog en de ondemocratische verleiding van De Wever bloot. Het is ook een typerend symptoom voor de politicus en beleidsmaker die De Wever als burgemeester is geworden.

Tijdens de traditionele jaarlijkse begrotingsbesprekingen heb ik het als volgt samengevat: “Deze stad wordt gerund door een bende blinde boekhouders en Bob de Bouwers, die geloven dat bakstenen en beton de toenemende vervreemding, islamisering en armoede kunnen tegengaan.” Ik had eigenlijk moeten zeggen: “die líjken te geloven dat bakstenen en beton de toenemende vervreemding, islamisering en armoede kunnen tegengaan”, want volgens mij is zeker De Wever slim genoeg om te beseffen dat bakstenen en beton louter de façade wat aantrekkelijker kunnen maken en uiteindelijk gewoon uitstel van executie zijn.

Net zoals De Wever overigens ook goed genoeg beseft dat het als dorp naast de stad al moeilijk genoeg is om de grootstedelijke problematieken buiten te houden, laat staan dat dit lukt als dorp ín de stad.

Dat De Wever nu toch Borsbeek wil opslokken, en wees maar zeker dat hij dat in de toekomst ook wil doen met zo veel mogelijk andere schattig dorpen en rustige gemeenten, ligt volledig in de lijn van zijn eigen metamorfose: van ooit, lang geleden, een eerder principiële politicus met een ideologie is Bart De Wever vandaag volledig verveld tot een machiavellistische machtspoliticus.

Iconisch daarvoor is zijn recente uitspraak: “De stad is de toekomst voor de hele mensheid.” De De Wever van vandaag zal graag het boek lezen van de eerder linkse Amerikaanse politicoloog Benjamin Barber, waarin ook Patrick Janssens figureert, getiteld: If Mayors Ruled the World: Dysfunctional Nations, Rising Cities (‘Als burgemeesters zouden regeren: haperende staten, opkomende steden’); en De Wever zal allicht zelfs niet echt afkerig meer staan van het daaruit voortkomende pleidooi van Vooruit-parlementslid Kathleen Van Brempt om te evolueren naar de ‘Verenigde Steden van Europa’.

Als burgemeester schrijft De Wever zich in in de postmoderne tendens en wens van de traditionele partijen, namelijk centralisme en macrofilie, de drang naar grootschaligheid en het streven naar steeds grotere structuren. Net zoals de EU dus die bezig is Vlaanderen op te slokken. De term ‘subsidiariteit’ staat niet meer in De Wevers woordenboek.

Zeker na de tegenvallende federale en Vlaamse verkiezingsresultaten van zijn partij, is het dan ook niet zo verwonderlijk dat De Wever zijn eigen burgemeesterschap boven alles zet en dus bereid is om water bij zijn wijn te blíjven gieten. Sterker nog, anno 2022 is het zelfs andersom: het beleid van het Antwerps stadsbestuur is in wezen dieprode, socialistisch wijn geworden waar de N-VA nog slechts een heel klein beetje zwart-geel water mag bijgieten.

Immers, na de maandenlange schepenvaudeville eind vorig jaar zitten de socialisten, met hun behoud van het OCMW en hun derde Antwerpse schepen, nóg steviger in het zadel van ’t Schoon Verdiep. Herinnert men zich nog hoe De Wever de socialisten jarenlang te vuur en te zwaard heeft bestreden, om hen in 2012 na 70 jaar socialisme, volgens sommigen zelfs na 88 jaar socialisme, triomfantelijk en met het nodige pathos uit het stadhuis te verdrijven.

Vandaag mag De Wever van de socialisten Antwerps burgemeester blijven in ruil voor het in de praktijk brengen van:

• de groenlinkse CO2-dogmatiek;
• het slachtofferige inclusie-riedeltje;
• het politiek correct promoten van etnisch-culturele diversiteit inclusief de totalitaire, vrouwenonderdrukkende islamitische sluier;
• het pamperen van de islam en het met ons belastinggeld rijkelijk subsidiëren van allerhande multikul-vzw’s en diversiteitsprojecten.

Laat ons in dat verband toch nooit vergeten dat ook het stadsbestuur onder De Wever Sihame El Kaouakibi heeft overgoten met meer dan 2 miljoen euro subsidies, en dan nog zonder voldoende te controleren waaraan die liberale sjoemelpoedel dat belastinggeld allemaal spendeerde. Meer zelfs: sinds de N-VA Antwerpen is beginnen leiden ging er elk jaar méér belastinggeld naar El Kaouakibi. Mede onder invloed van de socialisten heeft ook De Wever zich dus gewillig laten misleiden en oplichten, verblind als ook hij was door het politiek correcte diversiteitsriedeltje van El Kaouakibi. Dit stadsbestuur liet zelfs toe dat ons prachtige huis van Jacob Jordaens, de wereldberoemde Antwerpse schilder, door El Kaouakibi werd verbasterd en verkracht en werd hernoemd naar ‘JJ House’.

Ondertussen gaat er in Antwerpen jaar na jaar alleen maar méér belastinggeld naar integratie en inburgering, gelijke kansen en non-discriminatie: van bijna 4,5 miljoen euro in 2020 naar meer dan 6 miljoen euro in 2025. Op zes jaar tijd gaat het om meer dan 34 miljoen euro, plus nog eens investeringen van meer dan 7 miljoen euro.

Daarbovenop keert dit stadsbestuur nog eens tientallen miljoenen euro’s uit aan vzw’s, organisaties en projecten en activiteiten behorend tot de diversiteits- en multikulindustrie. Van 2021 tot en met 2025 gaat het om een totaalbedrag van zo’n 140 miljoen euro, ofwel ongeveer 23 miljoen euro per jaar. Het gaat om organisaties die luisteren naar de namen Al Umma vzw, Baodoa vzw (‘wil het leven in Senegal beter en vooral aantrekkelijker maken voor de jeugd’), Amuka vzw, Dahira Touba vzw, Ghana Council vzw (‘om jaarlijks de ‘Ghana Independence day’ te vieren’), Iben Sina vzw (‘een waaier aan coöperatieven rond schapen, cactussen en bijen in Marokko’), Imane vzw, Mama-Lufuma vzw (‘legt banden tussen België en Kongo Central’), Marobel vzw (‘wil de economie, het onderwijs en de ziekenzorg in Marokko verbeteren’), Orbit vzw (‘uw bondgenoot in de wereld van diversiteit en migratie’), Moslims en Palliatieve Ondersteuning vzw enzovoort enzoverder.

Waarom moeten Antwerpse belastingbetalers hiervoor betalen? Hou dat geld toch hier, in Antwerpen, besteed het aan onze eigen mensen, aan onze eigen armen en zwakkeren, daar zijn meer dan noden genoeg.

Toen ik deze opsomming had gemaakt in de Antwerpse gemeenteraad, kreeg ik een veelzeggende reactie van de socialistische coalitiepartner van de N-VA toen fractieleider Hicham El Mzairh zei: “Onze stad wordt warmer en inclusiever. Ik bedank de collega’s van Vlaams Belang om al die middelen op een rij te zetten.” Moet er nog zand zijn?

En wanneer wij dan vragen dat er op het Sint-Jansplein een mobiele politiepost naar Nederlands voorbeeld wordt geplaatst, dan luidt het antwoord van burgemeester De Wever dat daarvoor onvoldoende middelen zijn. Maar dus wel 140 miljoen euro uitgeven aan de diversiteits- en multikulindustrie in deze stad. Over de verkeerde prioriteiten en een ‘eigen volk laatst’-beleid gesproken!

Een grootschalig onderzoek, dat van dr. Ruud Koopmans (het Nederlandse hoofd van de cel migratie bij het Berlijnse Centrum voor Sociale Wetenschap), wijst uit dat in Antwerpen niet minder dan 65.000 moslims wonen die consistent fundamentalistisch zijn, die o.m. vinden dat de Koran belangrijker is dan ónze wetten. Volgens een ander onderzoek wonen in Antwerpen bijna 27.000 moslims, dat is 1 op de 5, die begrip hebben voor de manier van actievoeren van de terroristen, massamoordenaars en verkrachters van Islamitische Staat.

Toch moet men vandaag van De Wever daarover zelfs geen realistische uitspraken meer verwachten, zoals dat “de Marokkaanse Berbers een gesloten gemeenschap vormen en daardoor vatbaar zijn voor terrorisme en criminaliteit”. Of dat “Joden meer conflictmijdend zijn dan moslims”. Of dat moslimextremisme, “de ergste gesel is sinds Stalin en Hitler”.

Integendeel zelfs, want wat deed burgemeester De Wever het afgelopen jaar? Hij schreef een verzoenend boek met een dubbelzinnige imam (en dus niet met een Vlaams Belanger, ik stel mij nochtans graag kandidaat); én hij ging zoete broodjes bakken met de imam in de Mehmet Akif-moskee in Antwerpen, die onderdeel is van het vrouwenonderdrukkende, homohatende en antiwesterse Diyanet-netwerk van de Turks-islamitische tiran Erdogan. Diyanet heeft als wezenlijk doel om níet te integreren en onze samenleving te islamiseren. Deze moskee organiseert evenementen waarbij piepjonge minderjarige meisjes worden opgevoerd die allemaal zijn gewikkeld in strakke hoofddoekjes; deze moskee werd zelfs door de staatsveiligheid als gevaarlijk bestempeld, waardoor nota bene de toenmalige N-VA-minister Homans de erkenning ervan had willen intrekken. Toen ik De Wever daarover kritisch bevroeg in de gemeenteraad, werd hij zeer boos en schold hij me uit.

Wellicht leest De Wever ook socioloog Jan Hertogen, die in een recent interview in Doorbraak stelt dat “als N-VA en Vlaams Belang niet opletten, hun potentiële kiespubliek binnen enkele decennia zal opdrogen”. Hertogen stelt vast dat “de PVDA erop vooruit gaat in gemeenten met veel moslimkiezers”. En hij concludeert: “Ik maak deze analyse wetenschappelijk: elkeen kan deze berekening maken, door dezelfde methodes te gebruiken en tot dezelfde resultaten komen. Het is zoals het is: de stem van de moslimkiezer wordt belangrijker.”

Eind vorig jaar sprak ik enkele geboren en getogen Antwerpenaren die de Korte Zavelstraat zijn ontvlucht wegens de onveiligheid, de vervloedering en de islamisering: drie zaken die in deze stad hand in had gaan en die niet kunnen worden opgelost door het heraanleggen van straten en pleinen.

Bakstenen en beton, ik zei het al, kunnen hoogstens tijdelijk maskeren dat onze Koekenstad verloedert, vervreemdt en islamiseert. Alle bouwprojecten van dit stadsbestuur ten spijt blijft de weerbarstige realiteit dat Antwerpen voortdurend voller, armer en islamitischer wordt.

Voller en armer, want uit een rapport van economen van de bank ING blijkt dat de bevolkingsgroei in Antwerpen “niet kwaliteitsvol” is, wat betekent dat er veel te veel mensen onze stad binnenkomen die geen economische weerwaarde hebben, migranten die niets bijdragen en ons alleen maar geld kosten; veel te weinig mensen die in onze stad komen wonen bieden wél een economische meerwaarde. Dat zijn gewoon de harde cijfers. De grootte maar ook de aard van de bevolkingsgroei zijn bepalend voor een stad als Antwerpen. Zowat álles in onze stad hangt daarmee samen: mobiliteit, wonen, scholen, zorg, open ruimte, vervuiling, sociale voorzieningen noem maar op.

‘Antwerpen is Antwerpen niet meer’, zo klinkt het dan ook bij vele Antwerpenaren. Want ondanks de talloze nationaliteiten is het de moskee die de kerk vervangt, de islamitische sluier die de minirok vervangt, de halalwinkel die het café met alcohol vervangt en de Koranschool die de bibliotheek vervangt.

De Turnhoutsebaan kan daar symbool voor staan: deze beruchte straat is zwaar geïslamiseerd, vuil en gevaarlijk en de illegale economie is er groter dan de legale. Dit stadsbestuur doet echter alsof ze dit existentiële probleem, dat in wezen van socioculturele aard is, kan oplossen met asfalt en beton.

Islamitischer, want reeds meer dan 50% van de leerlingen in het Antwerps stedelijk basisonderwijs volgt islamles; rond de 25 procent van de inwoners van Antwerpen is nu moslim^[i], en volgens demografische prognoses zal tegen 2050 de moslimbevolking in Antwerpen zijn uitgegroeid tot 35 à 40%. In bepaalde Antwerpse wijken, namelijk die wijken waar de burgemeester en zijn politiekorps zich tijdens oudjaar telkens schrap moeten zetten voor vandalisme, geweld en ‘vuurwerk-jihad’, liggen de moslimpercentages reeds een flink eind boven de 50%.^[ii]

Het is niet toevallig dat dit ook precies het soort wijken is waar vrouwen het grootste risico lopen om te worden lastiggevallen. Recente cijfers, opgevraagd door Anke Van dermeersch, bevestigen dat: in Antwerpen-Noord geeft meer dan 1 op de 4 vrouwen aan in 2021 te zijn lastiggevallen op straat, en meer dan 1 op de 10 vrouwen werd er zelfs fysiek belaagd en bedreigd. Uit onderzoek bleek ook dat in Antwerpen 1 op de 5 studenten, vooral meisjes, zich ’s avonds onveilig voelt. De wijken waar ze zich onveilig voelen? De Stationsbuurt, het Sint-Jansplein, Antwerpen-Noord en de Seefhoek. Het wezenlijke kenmerk dat die buurten met elkaar delen, is dat ze allemaal zijn verrijkt door een bepaald soort ‘diversiteit’.

Ik sluit af met deze veelzeggende anekdote: toen ik enkele maanden geleden ging padellen op het tijdelijk aangelegde padelveld op het volledig vernieuwde Operaplein, zei iemand van de initiatiefnemers mij, die daar elke dag van ’s morgens tot ’s avonds aanwezig was: “Meneer, het is hier erger dan in Brussel.” I rest my case."

^[i] Jan Hertogen, BuG 371 – Bericht uit het Gewisse – 1 november 2017 (npdata.be).

^[ii] Jan Hertogen, BuG 374 – Bericht uit het Gewisse – 1 december 2017 (npdata.be).